Ο Παρνασσός αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ορεινούς όγκους της Στερεάς Ελλάδας και βρίσκεται σε απόσταση μόλις δύο ωρών από την Αθήνα. Η βορινή αλλά και η ανατολική του πλευρά έχει πολλές κορυφές που ξεπερνούν τα 2.300μ.
Η χαράδρα της Βελίτσας ίσως είναι το πιο απομονωμένο κομμάτι του βουνού. Για να μπει κάποιος στην χαράδρα θα πρέπει να ξεκινήσει είτε από την Πάνω Τιθορέα ή από το χωριό Αγία Μαρίνα.
Σε αυτή μας την εξόρμηση προτιμήσαμε να δούμε την διαδρομή από το χωριό Αγία Μαρίνα και το ομώνυμο μοναστήρι.
Το μοναστήρι βρίσκεται πέντε λεπτά πιο ψηλά από το χωριό. Για να το βρούμε περνάμε μέσα από το χωριό και ανηφορίζουμε από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο μέχρι το πάρκινγκ. Έξω από το μοναστήρι υπάρχουν ξύλινα τραπέζια καρέκλες και βρύση.
Το πρώτο μέρος της διαδρομής γίνεται στον δασικό δρόμο. Εκεί που τελειώνει η άσφαλτος του πάρκινγκ ξεκινούν δύο χωματόδρομοι. Ο αριστερός κατηφορίζει μέχρι μια πηγή και ο δεξιός ανηφορίζει προς το μονοπάτι. Εμείς ακολουθούμε τον δεξιό για να βγούμε ψηλά. Μετά από τρεις φουρκέτες φτάνουμε στο τέλος του δρόμου όπου ξεκινάει το μονοπάτι.
Μπαίνοντας στο μονοπάτι σε περίπου δέκα μέτρα θα πρέπει να στρίψουμε δεξιά και για λίγα λεπτά ανηφορίζουμε σε πλαγιά με μεγάλη κλίση. Εκεί θα δούμε τα κίτρινα σημάδια από σπρέι πάνω στα βράχια. Το άλλο μονοπάτι που συνεχίζει ευθεία οδηγεί σε μια απόκρημνη πηγή και στο μικρό ξύλινο καταφύγιο των κυνηγών όπου υπάρχει χώρος με τζάκι για να κοιμηθούν τέσσερα άτομα. Είναι ανοιχτό συνέχεια αλλά βρίσκεται μέσα στο δάσος πάνω από την πηγή με την ποτίστρα και δεν εντοπίζεται εύκολα.
Το μονοπάτι που ακολουθούμε, αφού διασχίσουμε το απότομο τμήμα του συνεχίζει προς τα αριστερά και είναι εμφανές. Λίγο πριν βγούμε στην ράχη περνάμε ένα σημείο με γλιστερά βράχια. Φτάνοντας πάνω συναντάμε και το μονοπάτι που έρχεται από την Πάνω Τιθορέα. Εμείς συνεχίζουμε προς τα αριστερά μέσα στο δάσος μέχρι να φτάσουμε σε ένα ανοιχτό μέρος με ήπια κλίση. Εδώ χρειάζεται λίγη προσοχή. Με πολλά χιόνια τα σημάδια θάβονται και δεν υπάρχουν σιδερένιοι πάσαλοι που να δείχνουν την σωστή κατεύθυνση. Για λίγη ώρα συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε μέχρι να ξαναφτάσουμε στα πρώτα δέντρα. Από εκεί το μονοπάτι συνεχίζει προς τα δεξιά και αρχίζει να κατηφορίζει για λίγο. Εάν το βρούμε δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσουμε ξανά καθώς είναι καλογραμμένο και πατημένο από τα ζώα που βόσκουν στην περιοχή τους καλοκαιρινούς μήνες.
Στο τέλος του μονοπατιού φτάνουμε στην πηγή Τσάρες. Εδώ υπάρχει νερό όλο τον χρόνο ακόμη και μέσα στον Αύγουστο. Το σημείο δεν προτείνεται για κατασκήνωση καθώς το ανάγλυφο δεν είναι ό,τι καλύτερο για να μπει σκηνή.
Για να συνεχίσουμε περνάμε το ρέμα απέναντι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε σε απότομη κλίση προς την κορυφογραμμή που ενώνει την κορυφή Καλόγερος με την Λιάκουρα. Η πορεία μας στην αρχή είναι ευθεία και ύστερα συνεχίζουμε προς τα αριστερά. Σε λίγο ξαναμπαίνουμε μέσα στο δάσος μέχρι που τα δέντρα αραιώνουν και το τοπίο αρχίζει να γίνεται αλπικό. Υπάρχουν κορδέλες πάνω στα κλαδιά που μας δείχνουν το μονοπάτι. Αρκετά πιο πάνω θα βρούμε ένα πέτρινο μαντρί ενός βοσκού. Από το σημείο αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε δεξιά ακολουθώντας τα σήματα. Το μονοπάτι σε λίγη ώρα φτάνει στο τελευταίο μέρος της διαδρομής μέσα στην χαράδρα και θα πρέπει να στρίψουμε αριστερά. Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε έχοντας δεξιά μας την κορυφογραμμή Τρεις Τσούμες ενώ δεξιά και πιο μακριά βλέπουμε την Λιάκουρα.
Κινούμαστε πάντα από την αριστερή πλευρά της χαράδρας μέχρι το τέλος του μονοπατιού. Τελειώνοντας και αυτό το κομμάτι της διαδρομής βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παλιό γκρεμισμένο πέτρινο κτίσμα το οποίο το καλοκαίρι φαίνεται ενώ τον χειμώνα θάβεται από τα χιόνια. Από το σημείο αυτό η διαδρομή συνεχίζει προς τα δεξιά στην απότομη ανηφόρα. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι και το πιο δύσκολο. Ειδικά στο τελείωμα λίγο πριν βγούμε κοντά στην κορυφή η κλίση γίνεται αρκετά απότομη. Σε περίπτωση που το χιόνι είναι παγωμένο θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε πιολέ και κραμπόν. Κραμπόν χρειάζεται και το μεγαλύτερο μέρος της χαράδρας καθώς το χειμώνα είναι στην σκιά.
Αφού τελειώσει και το απότομο μέρος είμαστε πλέον πολύ κοντά στην κορυφή η οποία βρίσκεται στα δεξιά μας.
Από την Λιάκουρα μπορούμε να δούμε πολλά βουνά. Νοτιότερα φαίνονται η Ζήρεια, τα Αροάνια όρη (Χελμός), ακόμη και ο Ταύγετος με καθαρό καιρό. Δυτικά μπορούμε να δούμε την Γκιώνα ενώ βορειότερα φαίνεται ο Όλυμπος.
Πληροφορίες
Η διαδρομή διαρκεί 9 ώρες (ανάβαση και κατάβαση) με παγωμένο χιόνι και χωρίς μεγάλες στάσεις. Σε περίπτωση που το χιόνι είναι μαλακό υπολογίζουμε παραπάνω ώρες.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής νερό υπάρχει μόνο στην πηγή Τσάρες. Από εκεί και πάνω δεν υπάρχει άλλη πηγή.
Εάν το χιόνι ξεπερνάει το 1 μέτρο θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για χιονοστιβάδες. Ελέγχουμε την ποιότητα του χιονιού και ανηφορίζουμε από όπου κρίνουμε ότι είναι πιο ασφαλές.
Το τελευταίο μέρος της διαδρομής λίγο πριν βγούμε στην Λιάκουρα είναι το πιο δύσκολο. Ανεβαίνουμε με προσοχή ακολουθώντας την ράχη. Λίγο πριν το τέλος μπορούμε να κινηθούμε προς τα αριστερά για να αποφύγουμε το απότομο σημείο.
Το πιολέ και τα κραμπόν είναι αναγκαία για την ασφάλειά μας. Στο τέλος της χαράδρας η περιοχή είναι κατάλληλη για χειμερινή κατασκήνωση. Περιμετρικά υπάρχουν πολλά σημεία για να εξασκηθεί κάποιος στην χρήση πιολέ – κραμπόν. Ενώ υπάρχουν και πολλές απότομες πλαγιές για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν αλουμινογωνίες και σχοινιά.
κείμενο - φωτογραφίες: Πάνος Μπαμπαλούκας
Περισσότερα για τα ελληνικά βουνά στο mountainsgreece.com