Το βασικό λιμάνι της Αττικής αλλά και το μεγαλύτερο της χώρας. Ο Πειραιάς χρησιμοποιείται από τους αρχαίους χρόνους ως λιμάνι χάρη στο φυσικό του σχήμα - είναι άλλωστε το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Ευρώπης. Οι αποβάθρες του έχουν γνωρίσει και συγκινηθεί από όλες τις εποχές της Ελληνικής ιστορίας, εδώ οι αποχωρισμοί κάθε φορά που ξεκινούσε ο Αθηναϊκός στόλος, εδώ η υποδοχή του Αλκιβιάδη όταν επέστρεψε και πάλι στην πόλη, εδώ κατέφθασαν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία το 1922, εδώ αποχωρίζονται ή ξανασμίγουν χρόνια τώρα οι νησιώτες με τους στεριανούς.
Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, ο Πειραιάς έχει αναδειχθεί σε μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της ελληνικής οικονομίας. Ο Πειραιάς ανά τους αιώνες γνώρισε την απόλυτη ακμή αλλά και την απόλυτη παρακμή. Η ιστορία του ξεκινά από τα προϊστορικά χρόνια, όπου επρόκειτο για ένα νησί που χωριζόταν από την υπόλοιπη Αττική. Πρωτοκατοικήθηκε γύρω στα μέσα της 3ης π. Χ. χιλιετηρίδας και ως πρώτοι κάτοικοι αναφέρονται, εκτός των άλλων, οι Μινύες. Μέχρι τον 5ο αιώνα ο Πειραιάς δεν είχε αξιοποιηθεί από τους Αθηναίους. Η ανάδειξή του οφείλεται στο εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον που έδειξε για τον τόπο αυτόν ο Θεμιστοκλής. Υπό την αιγίδα του, ο Πειραιάς οχυρώθηκε, οικοδομήθηκε και γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση, η οποία στηριζόταν στις εμπορικές συναλλαγές που γίνονταν στα τρία φυσικά του λιμάνια (Μέγα, Ζέα, Μουνιχία). Πέρα από την οικονομική άνθηση, η εποχή του Θεμιστοκλή υπήρξε και περίοδος μέγιστης ακμής της πνευματικής καλλιέργειας. Ακολούθησαν γεγονότα τα οποία υπήρξαν η αρχή της παρακμής του πάλαι ποτέ ισχυρού Πειραιά του Θεμιστοκλή, με αποκορύφωμα την επιδρομή του Σύλλα, ο οποίος και τον κατέστρεψε ολοσχερώς. Στη συνέχεια έρχονται διάφοροι επιδρομείς και κατακτητές (Ρωμαίοι, Φράγκοι κ.λ.) μέχρι το 1453, όταν επήλθε η Τουρκοκρατία. Το λιμάνι του Πειραιά έγινε το «Ασλάν Λιμάνι» των Τούρκων. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο πειραϊκός χώρος ερημώνεται. Το φως της αναδημιουργίας έρχεται μετά το 1829, όταν σημαντικές προσωπικότητες με διάθεση και θέληση αναλαμβάνουν τα ηνία, ώστε να επαναφέρουν τον Πειραιά στις δόξες του. Στα τέλη του 19ου αιώνα το έργο φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί. Ο Πειραιάς αποκτά ένα από τα πιο πρωτοπόρα πολεοδομικά σχέδια, χτίζονται δημόσια κτήρια που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες και ο πληθυσμός ολοένα και αυξάνεται. Την εποχή αυτή χτίζονται και πολλά κτήρια (θέατρα, σχολεία, ιδρύματα κ. ά.) που συνεχίζουν να βρίσκονται στον Πειραιά ακόμη και σήμερα και να αποτελούν αξιοθέατα της περιοχής. Στη νεότερη ιστορία, ο Πειραιάς συνεχίζει να εξελίσσεται με μόνη εξαίρεση το διάστημα 1912-1922, κατά το οποίο διεξήχθησαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και η Μικρασιατική Καταστροφή, απόρροια της οποίας ήταν να εγκατασταθεί αρκετά μεγάλος αριθμός μεταναστών εκεί. Η περίοδος 1940-1944 βρίσκει την πόλη και το λιμάνι της να μετράει ανυπολόγιστες καταστροφές. Από το 1945 και μετά, αφού αποκαταστάθηκαν οι ζημιές της πολεμικής περιόδου, ξεκίνησαν εκσυγχρονιστικά έργα τα οποία συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.
Μπορεί ο Πειραιάς να μην αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες και να χρησιμεύει μόνο ως σημείο εκκίνησης με προορισμό τη νησιωτική Ελλάδα, όμως το χιλιοτραγουδισμένο του λιμάνι, ο συνδυασμός του σύγχρονου με το κλασικό που μπορεί να παρατηρηθεί σε πολλές γωνιές του, τα θαλασσινά με θέα το Σαρωνικό, είναι σίγουρα ευχάριστα.