Παραδοσιακός, πέτρινος οικισμός και ένα από τα ομορφότερα χωριά της Ευρυτανίας. Πέτρινα, καλοσυντηρημένα σπίτια, λιθόστρωτα σοκάκια, μια αναλλοίωτη ταυτότητα που άντεξε στο χρόνο. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από την αρχαία λέξη ''κόρυς'' δηλαδή περικεφαλαία και πιθανολογείται ότι κατά την αρχαιότητα κατασκεύαζαν στην τοποθεσία ''Καμίνια'' όπλα. Σε αυτό το χωριό, διαδραματίστηκαν σημαντικά γεγονότα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Εδώ συνεδρίασε 14 με 27 Μαΐου του 1944 το Εθνικό συμβούλιο της ελεύθερης Ελλάδας και την περίοδο του Εμφυλίου στα δάση τριγύρω τράφηκε ένα μίσος που κανείς δεν θέλει να θυμάται σήμερα. Στους Κορυσχάδες που τα Σαββατοκύριακα σφύζουν από ζωή, συνυπάρχουν δυο παράλληλες πραγματικότητες, του παραδοσιακού τρόπου ζωής των κατοίκων του χωριού με τον σύγχρονο τρόπο ζωής των επισκεπτών. Και ίσως αυτό είναι που τους κάνει μοναδικούς.
Το όνομα προέρχεται από την αρχαία λέξη «κόρυς» (=περικεφαλαία). Κατά την αρχαιότητα, στην εδώ τοποθεσία «Καμίνια» πιθανολογείται ότι κατασκευάζονταν πολεμικά όπλα και αντικείμενα. Ανασκαφές έφεραν στο φως τάφους και δεκάδες κτερίσματα από χαλκό και ορείχαλκο. Στον υπερκείμενο κοντινό λόφο «Παλιόκαστρο» σώζονται ίχνη από τείχη παλιού ανερεύνητου φρουρίου.
Στο Δημοτικό Σχολείο των Κορυσχάδων, έγινε η πρώτη εθνοσυνέλευση του «Εθνικού Συμβουλίου» της Ελεύθερης Ελλάδας, στις 14 με 28 Μαΐου 1944. Σ’ αυτήν συμμετείχαν 202 εθνοσύμβουλοι από όλη την Ελλάδα. Η εθνοσυνέλευση επικύρωσε το διορισμό της Π.Ε.Ε.Α ως κυβέρνησης της Ελλάδας ή «Κυβέρνησης του Βουνού» όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνταν.
Νότια του χωριού και σε μικρή απόσταση, στην περιοχή Κουμάσια, βρίσκεται παλιό μοναστήρι της Παναγίας, που τότε, λεγόταν και «Καταφύγιο» ή Μονή Κουμασιών. Χτίστηκε στα μέσα του 17ου αιώνα. Στις 20 Ιουνίου 1821 καταστράφηκε από τους Τούρκους και ξαναχτίστηκε με έρανο των κατοίκων. Τον Αύγουστο του 1944 πυρπολήθηκε πάλι, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς επιδρομείς και τη θέση του το 1950 κτίστηκε το σημερινό εκκλησάκι με ενίσχυση των Ευρυτάνων της Αμερικής.