Αθήνα, η πόλη που σύστησε στην ανθρωπότητα τη δημοκρατία, το θέατρο, την πρώτη ακαδημία. Πόλη από την φύση της κοσμοπολίτικη αφού ήδη από την αρχαιότητα επισκέπτες έφταναν στο ''κλεινόν άστυ'', την ένδοξη πόλη, για να διδαχτούν από τους μεγάλους φιλοσόφους, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, να ακούσουν σπουδαίους ρήτορες και να θαυμάσουν τα σπουδαία έργα τέχνης που στόλιζαν την πόλη.
Κάθε όψη της διαφορετική, το ίδιο και κάθε δρόμος της, αφού δίπλα σε παλιά νεοκλασικά συνυπάρχουν σύγχρονα κτήρια το καθένα με δική του αισθητική. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης θα το διαπιστώσετε όπως επίσης θα παρατηρήσετε και τα αλλεπάλληλα συνθήματα και γκράφιτι στους τοίχους της, που φανερώνουν πως οι κάτοικοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το αστικό τοπίο ως καμβά έκφρασης συναισθημάτων και κοινωνικοπολιτικών θέσεων.
  Ίσως για χάριν αντιθέσεως, ίσως εξαιτίας των πολλών μεταμορφώσεων που αναγκάστηκε να υποστεί, η πόλη σήμερα απλώνει το γκρίζο της σώμα με τις προεξέχουσες κεραίες γύρω από το διαχρονικό σύμβολο αρμονίας, τον Παρθενώνα, κάνοντας το να φαίνεται ακόμη πιο μοναδικό. Η Αθήνα σίγουρα δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας και η γύρω περιοχή, αλλά όταν από οποιαδήποτε πολύβουη γωνιά της πόλης στρέψει κανείς το βλέμμα του προς εκεί και ξεχωρίσει μέσα από την πολυφωνία σχημάτων και μορφών το καλαίσθητο δημιούργημα, η ευχάριστη αίσθηση είναι δεδομένη.
  Η ιστορία της πόλης είναι τόσο μεγάλη που θα την αδικούσε μια επιγραμματική μόνο εξιστόρηση. Ωστόσο, ας αναφερθεί ότι σύμφωνα με το μύθο στα χρόνια της βασιλείας του Κέκροπα οι κάτοικοι της περιοχής προτίμησαν την ελιά, δώρο της θεάς της σοφίας Αθηνάς, έναντι της πηγής με αλμυρό νερό του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα, και η πόλη έλαβε το όνομα της θεάς.
  Τον 5ο αιώνα π. Χ. οι Αθηναίοι “διδάσκονται”, με δαπάνη της πόλης, τα αρχαία δράματα στο θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη, στους ετήσιους θεατρικούς αγώνες. Συγκεντρώνονται στην Πνύκα για να συζητήσουν και να αποφασίσουν τα θέματα που αφορούν την πόλη. Υψώνουν στην Ακρόπολή τους τον αριστοτεχνικό Παρθενώνα και το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς. Εξασκούνται στην τέχνη και τη φιλοσοφία.
Οι πόλεμοι και οι λοιμοί που έπονται εξασθενούν την πόλη, η οποία όμως θα γνωρίσει νέα περίοδο ακμής κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Η πόλη υπήρξε σημαντικός τόπος διακίνησης των ιδεών και στοχασμού μέχρι τα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου, όταν λόγω των νέων συνθηκών έκλεισαν με διάταγμα του Ιουστινιανού οι Ακαδημίες και η πόλη πέρασε στη σκιά. Ακολουθούν λεηλασίες και καταστροφές για πολλά-πολλά χρόνια, σημαντικά έργα τέχνης που στόλιζαν την πόλη μεταφέρονται κατά χιλιάδες σε επαύλεις και μουσεία της Ευρώπης. Η ένδοξη πόλη περνά για χρόνια στην αφάνεια, δεν αναφέρεται καν από τους περιηγητές του 16ου αιώνα και αν κάπου γίνεται αναφορά, την περιγράφουν σαν μικρό τουρκοχώρι ή ως Σέτινα (εις ταις Αθήναις). Ακολουθεί η απελευθέρωση από τους Τούρκους και η ίδρυση του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, ως πρωτεύουσα επιλέγεται το 1833 η Αθήνα που τότε έμοιαζε με φτωχό χωριό.
Στη συνέχεια, αρχιτέκτονες από το εξωτερικό και κυρίως ο Τσίλλερ στολίζουν την πόλη με περίτεχνα κτήρια και αρχίζει να δημιουργείται κάτι που μοιάζει με πόλη, ενώ ο Καμπούρογλου κάνει τον αγώνα του για να διασωθεί ο ελαιώνας των Αθηνών, κάτι που όμως δεν κατάφερε. Εκατό χρόνια αργότερα, η Αθήνα του '30 είναι και πάλι μια όμορφη πόλη. Κάποια από τα κτήρια, όπως το μέγαρο της βουλής, κτήρια γύρω από την πλατεία Κοτζιά, την πλατεία Συντάγματος και πολλά ακόμη, κατάφεραν να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου και την απαλλοτρίωση, και στέκουν ακόμη θυμίζοντάς μας την όμορφη προπολεμική πόλη των Αθηνών.
Μετά τον πόλεμο και τις καταστροφές η Αθήνα αρχίζει να ανασυγκροτείται και μέχρι τη δεκαετία του ‘70 ήταν μια ρομαντική πόλη με ιδιαίτερο αέρα. Στη συνέχεια ένα άτακτο κύμα αστικοποίησης οδήγησε σε άτακτη επίσης δόμηση, η οποία έγινε χωρίς πρόβλεψη για το μελλοντικό μέγεθος της πόλης, με αποτέλεσμα το αστικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε να μην είναι ιδιαίτερα φιλικό προς τον χρήστη.
  Ο επισκέπτης της πόλης στις μέρες μας ας μη σταθεί στην απουσία πεζοδρομίων, πάρκων ή άλλων σύγχρονων αστικών ανέσεων, αλλά ας αφεθεί στον ανεξάντλητο πολιτισμικό πλούτο, την γοητευτική κουλτούρα και την πληθώρα εκπλήξεων που κρύβονται ανάμεσα τους. Ας αναλογιστεί την τόση ομορφιά που πηγάζει από ένα ένδοξο παρελθόν και ας αφεθεί να ανακαλύψει τη συνέχειά της που μπορεί να εκδηλώνεται από τα ακροκέραμα των εγκαταλελειμμένων κτηρίων μέχρι τους σύγχρονους χώρους τέχνης. Ας ανακαλύψει και ας θαυμάσει τις γωνιές εκείνες της πόλης που εκφράζουν την ελληνική καλαισθησία και δημιουργικότητα. 
  Η Αθήνα είναι μια πόλη αντιθέσεων, και στιγμιότυπα μιας άλλης εποχής μπορούν να κάνουν την εμφάνισή τους στους πιο απρόσμενους, χρηστικούς χώρους του σήμερα. Ένα απομεινάρι από κίονα στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας καλεί τον επισκέπτη να γεφυρώσει μέσα του τις εποχές, να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα της ροής του χρόνου περπατώντας κυριολεκτικά ανάμεσα στα δημιουργήματα των προηγούμενων εποχών.
  Η πόλη σήμερα αντέχει το νέφος, την άναρχη δόμηση, τον υπερπληθυσμό, τα προβλήματα και ανταποδίδει με ηλιόλουστες, πολυσύχναστες πλατείες, καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία, εναλλακτικούς τρόπους διαβίωσης στο άστυ. Γνώρισμα των Αθηναίων το ότι βγαίνουν έξω: Ακόμη και με τις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες οι κάτοικοι του άστεως κυκλοφορούν στους δρόμους και ζουν την πόλη τους. Είναι μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, αφού κατά τη διάρκεια της νύχτας συνοικίες ολόκληρες ξαγρυπνούν για χάρη της διασκέδασης.
  Η Αθήνα μπορεί να είναι δύσκολη αλλά μαγική και σε κάθε της σημείο πλημμυρίζει τον επισκέπτη με αρώματα χιλιάδων χρόνων.