Ένας φοίνικας ξεχωρίζει από μακριά, πλησιάζοντας στο φυσικό λιμάνι της Ίου, δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας της Γκρεμιώτισσας, στη Χώρα. Ένα όχι και τόσο μεγάλο νησί, που καταφέρνει όμως και συνδυάζει ξέφρενους νεανικούς ρυθμούς και ήρεμους απόμερους τόπους. Υπάρχει μια ιστορία που μας φέρνει κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ᾽60. Την εποχή εκείνη έδιωξαν από τα Μάταλα (παραλία της νότιας Κρήτης), τους χίπις που διέμεναν εκεί και εκείνοι με τη σειρά τους μετοίκησαν στην χρυσή αμμουδιά του Μυλοπότα στην Ίο. Έχτισαν εκεί τις πρόχειρες καλύβες τους και έδωσαν την ατμόσφαιρα ‘πάρτυ᾽ που ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζει το νησί.
Η Νιός, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, κατοικούνταν από τους προϊστορικούς χρόνους, αρχικά από τους Κάρες και έπειτα από τους Μινωίτες, τους Αχαίους, τους Φοίνικες και τέλος από τους Ίωνες, που κατέλαβαν το νησί τον 10^ο αι. π.Χ. Στη νεότερη ιστορία κατελήφθη από τους Τούρκους και μετά την επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε, προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος.
 Όπως σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων έτσι και στην Ίο το νερό είναι σπάνιο ( αν και η κατάσταση είναι καλύτερη σε σχέση με άλλα κυκλαδίτικα νησιά). Όσον αφορά την καλλιέργεια της γη, όπως και σε όλες τις Κυκλάδες, στην Ίο οι κάτοικοι αναγκάζονταν, λόγω της έλλειψης νερού να φτιάχνουν πεζούλες για να συγκρατούν τη λιγοστή γόνιμη γη και με πολύ κόπο εξασφάλιζαν τα απαραίτητα για την επιβίωση.
Ακολουθώντας παλιά μονοπάτια στο νησί, ο επισκέπτης θα συναντήσει διάσπαρτα αλώνια, πηγάδια, στάνες και ότι έχει απομείνει από τις τότε καλοκαιρινές οικίες (τα κελία όπως τα ονόμαζαν), που δίνουν αρκετές εικόνες για το πως ήταν η ζωή στο νησί παλιότερα. Καθώς απομακρύνεται από την πολυσύχναστη Χώρα, ο περιηγητής θα μπορεί να απολαύσει το ιδιαίτερο τοπίο της κυκλαδίτικης γης όπου το στολίζουν αγριολούλουδα και βότανα, ενώ τον κυκλώνει το απέραντο βαθύ μπλε του Αιγαίου.