Το λαογραφικό μουσείο «Μαρία Κουτσοχέρω» ιδρύθηκε το 1990 και βρίσκεται στο χωριό Καρυά της Λευκάδας, ένα ορεινό κεφαλοχώρι της Λευκάδας όπου η ιστορία του είναι στενά συνδεδεμένη με την «Καρσάνικη βελονιά» έναν ιδιότυπο τρόπο κεντήματος που αποτελεί σπουδαία παράδοση της κεντητικής τέχνης του νησιού.
Ιδρυτής του μουσείου «Μαρία Κουτσοχέρω» είναι ο Θεόδωρος Κατοπώδης, μόνιμος κάτοικος της Καρυάς. Στο μουσείο οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν χειροποίητα κεντήματα  με την περίφημη «Καρσάνικη βελονιά» άλλα χειροποίητα εκθέματα (αρκετά χρονολογημένα από το τέλος του 18^ου αιώνα) αργαλειούς, λευκαδίτικες παραδοσιακές φορεσιές, καθώς και μεγάλη συλλογή παλαιών αντικειμένων και επίπλων τοποθετημένα σε έναν χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να θυμίζει παραδοσιακό λευκαδίτικο σπίτι.
 
Η Ιστορία της Μαρίας Κουτσοχέρως
Η Μαρία Σταύρακα με το προσωνύμιο Κουτσοχέρω γεννήθηκε στην Καρυά της Λευκάδας το 1860 με 1865 περίπου και πέθανε το 1948. Σε ηλικία 10 ετών είχε ένα ατύχημα τραυματίζοντας σοβαρά το δεξί της χέρι όπου τελικά το ακρωτηρίασαν οι γιατροί. Η νεαρή Μαρία έμαθε να κεντά με το ένα χέρι και με τον καιρό κεντούσε με τέχνη πράγματα που έβλεπε στα χωράφια όπως πουλιά, λουλούδια, φύλλα, δέντρα κ.α. δημιουργώντας έτσι την ιδιαίτερη βελονιά ονομαζόμενη «Καρσάνικη». Το 1915 η Ζωή Βαλαωρίτη (νύφη του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη) επισκέφθηκε την Μαρία και έμεινε έκπληκτη από το μεγαλείο της τέχνης της και μαζί με την βασίλισσα Σοφία ίδρυσαν στην Καρυά την σχολή χειροτεχνίας με την ονομασία «Πρόοδος με σκοπό την διάδοση της τέχνης του κεντήματος».
Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της η «βασιλική πρόνοια» και ύστερα ο «Εθνικός οργανισμός πρόνοιας» εφοδίαζε τις γυναίκες του χωριού με τις κλωστές και τα υφάσματα που απαιτούνταν για την δημιουργία των «Καρσάνικων» κεντημάτων, εξασφαλίζοντας στους κατοίκους ένα σεβαστό εισόδημα. Σήμερα η τέχνη της «Καρσάνικης βελονιάς» έχει περιοριστεί σημαντικά καθώς μόνο οι γηραιότερες Λευκαδίτισσες ασχολούνται με το κέντημα.      
Σκοπός του λαογραφικού μουσείου «Μαρία Κουτσοχέρω» είναι όχι μόνο να εκθέσει το μοναδικό αυτό είδος τέχνης, αλλά και να το μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές ώστε αυτή η μοναδικής ομορφιάς τέχνη να διατηρηθεί και στο μέλλον.