Ο βυζαντινός αυτός ναός, άλλοτε καθολικό μονής του 12ου αιώνα, βρίσκεται σε ύψωμα της Μόβρης, κοντά στο Πετροχώρι Αχαΐας, χωριό του Δήμου Δυτικής Αχαΐας. Σήμερα είναι μετόχι της Μονής Μαρίτσας στην οποία ανήκει και η έκταση των 3.000 τ.μ. που περιβάλλει το μνημείο.  Πρόκειται για μονόχωρο ναό στον τύπο του ελεύθερου σταυρού με τρούλο και μεταγενέστερο νάρθηκα προσκολλημένο στην δυτική κεραία. Χαρακτηριστικό της τοιχοποιίας της αρχικής οικοδομικής φάσης, που μπορεί να αναχθεί στο τέλος του 12^ου/ αρχές του 13^ου αιώνα και εντοπίζεται στην ανατολική και νότια πλευρά, είναι ο άφθονος κεραμοπλαστικός διάκοσμος. Η βόρεια κεραία κατέρρευσε, πιθανόν μετά από σεισμό, μαζί με τον τρούλο τον 18^ο αιώνα και τα τμήματα αυτά του ναού ανακατασκευάστηκαν το 1750 σύμφωνα με σωζόμενη επιγραφή. Τότε προστέθηκε ο νάρθηκας και διακοσμήθηκε το μνημείο με λαϊκότροπες τοιχογραφίες, έργο του Νεζερίτη ζωγράφου Ανδρέα. Το εικονογραφικό πρόγραμμα είναι το καθιερωμένο. Τεχνοτροπικά οι τοιχογραφίες ανήκουν στο αντικλασικό ρεύμα της μεταβυζαντινής ζωγραφικής που απαντάται στα πελοποννησιακά μνημεία τον 18^ο αιώνα και χαρακτηρίζεται από σχηματοποίηση, στείρα μίμηση παλαιών προτύπων, επίπεδες μορφές με έντονα περιγράμματα και φωτεινά χρώματα.
Το μνημείο επλήγη σοβαρά (κατάρρευση του θόλου του νάρθηκα, ρωγμές στις τοιχοποιίες) από τον σεισμό του 2008 και έκτοτε δεν λειτουργούσε λόγω των σοβαρών δομικών προβλημάτων που παρουσίαζε. Η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας προχώρησε τότε στην λήψη άμεσων μέτρων προστασίας.
Στο πλαίσιο του έργου «Στερέωση, αποκατάσταση σεισμόπληκτου Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Μπάδα Αχαΐας και συντήρηση των τοιχογραφιών αυτού» που υλοποιήθηκε με την χορηγία του Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη και του Ιδρύματος Χ. Κ. Λεβέντη, έγιναν εργασίες στερέωσης και αποκατάστασης που αντιμετώπισαν τις σοβαρές αυτές φθορές του μνημείου, οι οποίες προκλήθηκαν από τον σεισμό του 2008, συντηρήθηκε ο τοιχογραφικός του διάκοσμος, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε ο περιβάλλων χώρος του με ήπιες επεμβάσεις.