Στο χωριό Μεσσοπόταμος, στην συμβολή των ποταμών Κωκυτού, Αχέροντα και Πυριφλεγέθοντα, έχει βρεθεί η Εφύρα, η αρχαιότερη πόλη της Ηπείρου. Η πόλη αυτή που αναφέρεται συχνά από το Όμηρο χτίστηκε από Μυκηναίους εποίκους τον 14ο - 13ο αι π.Χ. Περιήλθε στα χέρια των Θεσπρωτών το 343 π.Χ. και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ. όπως και άλλες 69 πόλεις της Ηπείρου. Σήμερα σώζεται μέρος από τα “κυκλώπεια” τείχη, δύο παιδικοί τάφοι και κάποια υπόλοιπα κτιρίων.
  Στα 600 περίπου μέτρα από εκεί υπάρχει το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, το πρώτο ιερό και μαντείο των θεών του κάτω κόσμου. Αν και οι αρχαιολογικές έρευνες απομυθοποίησαν το φημισμένο νεκρομαντείο, αποκαλύπτοντας τεχνάσματα που χρησιμοποιούσαν οι ιερείς του μαντείου για να δημιουργήσουν την ανάλογη ατμόσφαιρα, ακόμη και σήμερα τα κτίσματα από τους μαύρους ογκόλιθους προκαλούν εντύπωση. Το νεκρομαντείο ήταν ένα δαιδαλώδες κατασκεύασμα με χώρους υποδοχής, χώρους προετοιμασίας, αποθηκευτικούς χώρους, και το ιερό του Άδη.
  Οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι νεκροί μπορούσαν να προβλέψουν τα μελλούμενα και μέσω τις επαφής μαζί τους έπαιρναν απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεταν όσοι έρχονταν για βοήθεια στο νεκρομαντείο. Ακόμη και ο Οδυσσέας ήρθε στο νεκρομαντείο για να πάρει χρησμό από τον μάντη Τειρεσία για την επιστροφή του στην Ιθάκη.
  Οι επισκέπτες που κατέφευγαν στο νεκρομαντείο υποβάλλονταν σε ψυχική και σωματική προετοιμασία. Ο ρόλος των ιερέων εδώ ήταν καταλυτικός. Οι προσκυνητές έτρωγαν χοιρινό κρέας, στρείδια, λούπινα, κριθαρένιο ψωμί και έπιναν γάλα, μέλι και νερό. Με δεδομένη λοιπόν την αναστάτωση του οργανισμού, στην συνέχεια άκουγαν από τον ιερέα οδηγό διηγήσεις, προσευχές και ακατάληπτες δεήσεις προς τους υποχθόνιους δαίμονες και έκαναν λουτρό για να μείνουν ανέγγιχτοι από την επαφή τους με τα φαντάσματα των νεκρών. Μετά ακολουθούσε νέα δοκιμασία με αυστηρότερη δίαιτα και όταν έκρινε ο ιερέας ότι ο προσκυνητής ήταν έτοιμος, τον οδηγούσε στο λαβύρινθο με τρεις τοξωτές πύλες ο οποίος δημιουργεί την εντύπωση των σκοτεινών διαδρόμων του Άδη. Εδώ λοιπόν κατέβαζαν οι ιερείς με γερανό είδωλα των νεκρών, ενώ ο προσκυνητής από την ειδική δίαιτα και τα παραισθησιογόνα λούπινα και κουκιά αλλά και την απομόνωση είχε μειωμένη αντίληψη. Η υπόγεια αίθουσα ήταν άλλωστε έτσι κατασκευασμένη ώστε παρείχε τέλεια ηχομόνωση, (ας σημειωθεί εδώ ότι κάποιος σε χώρο χωρίς ήχους δεν μπορεί να παραμείνει πάνω από μισή ώρα). Απαγορευόταν δε με την ποινή του θανάτου να πει τι είδε και τι άκουσε ο επισκέπτης στο μαντείο, εξασφαλίζοντας έτσι άκρα μυστικότητα.
  Το νεκρομαντείο άρχισε να παρακμάζει από τον 2ο αι μ.Χ. και τον 18ο αι κτίστηκε πάνω από αυτό, ο ναός του Ιωάννη του Προδρόμου.