Η Κάρπαθος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό Αιγαίο ανάμεσα στην Κρήτη και τη Ρόδο, δυο νησιά που ανέπτυξαν σημαντικούς πολιτισμούς ανά τους αιώνες και επηρέασαν τον πολιτισμό της Καρπάθου. Ήρεμη αλλά συνάμα ανήσυχη, η Κάρπαθος σε σχήμα που παραπέμπει σε κεραυνό, εκπέμπει μια ενέργεια που σε προκαλεί να εξερευνήσεις και τις πιο απόμερες γωνιές της. Η ιδιότυπη νοοτροπία και ο τρόπος ζωής των Καρπάθιων αποτελούν την μεγαλύτερη γοητεία του τόπου αυτού. Οι κάτοικοί της αυθόρμητοι κι αυθεντικοί, τηρούν τις παραδόσεις του τόπου τους και τις βιώνουν με πάθος. Ο χρόνος εδώ κυλά πολύ αργά, οι άνθρωποι είναι πάντα ήρεμοι και ταυτόχρονα δραστήριοι και ζωηροί καθώς τους αρέσει να καλοπερνάνε, να γελάνε και να γλεντάνε. Η ψυχική τους διάθεση αποτυπώνεται στις καθημερινές τους αντιδράσεις, στα γλέντια που κάνουν όλο το χρόνο αλλά και στα θλιβερά γεγονότα, όπως την Μεγάλη Παρασκευή που θρηνούν για τον θάνατο του Χριστού, σαν να έφυγε ένα δικό τους πολύ αγαπημένο πρόσωπο.
Η Κάρπαθος είναι άγρια και ορεινή στο βόρειο μέρος της, πεδινή και πιο ανεπτυγμένη στο νότιο. Χαρακτηριστικότερος και πιο διάσημος οικισμός είναι η Όλυμπος, ένα αμιγώς παραδοσιακό χωριό, απ’ όπου ξεκίνησαν όλες οι παραδόσεις και διαδόθηκαν στα υπόλοιπα χωριά. Εδώ μάλιστα οι κάτοικοι μιλάνε διαφορετικά από τους υπόλοιπους Καρπάθιους, ενώ οι γυναίκες συνεχίζουν να φοράνε τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές. Τέτοια παρόμοια χωριουδάκια στολίδια θα εντοπίσετε και στο μέσο περίπου του νησιού, τη Σπόα, το Μεσοχώρι, το Όθος και τις Πυλές. Στην Κάρπαθο, πέρα από την ανόθευτη παράδοση, θα θαυμάσετε και τις υπέροχες παραλίες. Σε όλο το μήκος της ακτογραμμής θα βρείτε εκτενείς παραλίες με πεντακάθαρα νερά, αλλά και καλοκρυμμένους απρόσιτους κολπίσκους.
Η ιστορία της Καρπάθου ξεκινά από το τέλος της νεολιθικής εποχής, περί τα 4.000 π.Χ, οπότε Μικρασιάτες κάτοικοι έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στο νησί αναπτύσσοντας πολιτισμό μέχρι το 2000 π.Χ. Την εποχή αυτή αναπτύσσεται ο μινωικός πολιτισμός και οι Μινωίτες φτάνουν στην Κάρπαθο, όπου εγκαθίστανται είτε ως οικιστές είτε ως άποικοι. Η μινωική παρουσία ευνοεί την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη της κοινωνίας που φέρει ασφαλώς βαθιές επιρροές από τον Μινωικό πολιτισμό. Περί τα 1400 π.Χ. Μυκηναίοι άποικοι φτάνουν στο νησί και εγκαθίστανται. Όμως, εξαιτίας θαλάσσιων επιδρομών, το νησί ερημώνει στα 1200 π.Χ, και ξανακατοικείται το 1000 π. Χ από τους Δωριείς. Την εποχή αυτή η Κάρπαθος γνωρίζει μεγάλη ακμή. Ευρήματα από Δωρικές επιγραφές μαρτυρούν την ανάπτυξη τεσσάρων πόλεων στο νησί, τη Νίσυρο στη νήσο Σαρία, απέναντι από την Κάρπαθο, τη Βρουκούντα, που βρισκόταν στη σημερινή ομώνυμη περιοχή, την Αρκεσία κοντά στον σημερινό οικισμό της Αρκάσας και το Ποτίδαιον στα σημερινά Πηγάδια. Στα τέλη του 6ου αι, η Κάρπαθος υποδουλώνεται στους Πέρσες, ενώ το 478 γίνεται μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας. Κατά την ελληνιστική περίοδο, αποτελεί επαρχία του Ροδιακού κράτους. Το 42 π.Χ. η Κάρπαθος καταλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, οι οποίοι φαίνεται να παραχώρησαν προνόμια στους κατοίκους. Η ρωμαϊκή κυριαρχία εκτείνεται μέχρι το 400μ.Χ., οπότε η νήσος περνά πλέον στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Στα βυζαντινά χρόνια και συγκεκριμένα από το 650 έως το 1100, πειρατές από τη Β. Αφρική, Άραβες και Μαυριτανοί κάνουν επιδρομές στο νησί. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αιτία ερήμωσης των παραλιακών οικισμών και τη δημιουργία νέων, οι οποίοι κατοικούνται μέχρι σήμερα, σε ορεινές απόμακρες περιοχές. Από το 1204, οπότε το νησί καταλαμβάνεται από τους Σταυροφόρους, μέχρι και το 1537, περνάει από τα χέρια πολλών κατακτητών. Το 1282 οι Γενουάτες κυριαρχούν στο νησί για να περάσει αργότερα στην εξουσία του Ανδρέα Κορνάρου, το 1309 στους Ιωαννίτες Ιππότες και να ανακαλυφθεί από τους Κορνάρους έως το 1537, οπότε καταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Στην επανάσταση του 1821 η συνεισφορά της Καρπάθου υπήρξε σημαντική, δεν κατάφερε όμως να ενσωματωθεί στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Τα Δωδεκάνησα παρέμειναν υπό τουρκική κυριαρχία μέχρι το 1912, οπότε κατελήφθησαν από τους Ιταλούς για να έρθει ο Μάρτιος του 1948 όπου η Κάρπαθος ενώνεται με την Ελλάδα.
Η Κάρπαθος μιλάει απευθείας στις καρδιές όσων την επισκέπτονται και που γοητευμένοι έπειτα μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το νησί που διατηρεί τα έθιμα και προστατεύει την θαυμαστή ομορφιά του.