Τα παραδοσιακά σπίτια των πλουσίων κατοίκων της Χώρας, συνήθως ναυτικών και εμπόρων, λέγονται αρχοντικά και είναι ξακουστά για την αρχιτεκτονική τους και την εσωτερική τους διακόσμηση. Έχουν εντυπωσιακά μαντώματα (λίθινα πλαίσια γύρω από πόρτες και παράθυρα) και καμάρες και είναι χωρισμένα συνήθως σε δυο ορόφους (δίπατα): το κάτω μέρος του σπιτιού (οντάς) όπου βρίσκονται η κουζίνα και οι υπόλοιποι χρηστικοί χώροι και το επάνω μέρος του σπιτιού, που είναι ο χώρος ξεκούρασης και ύπνου (σάλα, δώμα). Χαρακτηριστικό των σπιτιών τα εσωτερικά αίθρια, οι στέρνες και τα πηγάδια για τη φύλαξη νερού, καθώς και παραδοσιακά έπιπλα. Σε κάποια από τα σπίτια αυτά απαντάται μια ογκώδης ξύλινη κατασκευή με περίτεχνη διακόσμηση, ο 'αμπάταρος', που ήταν ένδειξη μεγάλης κοινωνικής τάξης και πλούτου. Ο αμπάταρος χρησίμευε τόσο ως μικρός αποθηκευτικός χώρος στο επάνω μέρος του σπιτιού, όσο και για το διαχωρισμό της σάλας από τον ύπνο (με το λεγόμενο ταβλοσάνιδο, και αυτό συνήθως περίτεχνα φτιαγμένο). Σήμερα, τα σπίτια αυτά ανήκουν σε παλιούς κατοίκους του νησιού, αλλά και σε αριστοκράτες ξένους που τα αναπαλαιώνουν.
Δύο αρχοντικά προσφέρονται για επίσκεψη πρωινές και απογευματινές ώρες, είναι το αρχοντικό Νικολαΐδη και το αρχοντικό του Συμαντήρη. Το πρώτο χρονολογείται από το 17ο-18ο αιώνα και είναι ανακαινισμένο χάρη στον αρχιτέκτονα. Το δεύτερο είναι φτιαγμένο με τρόπο ώστε να μπορέσει ο επισκέπτης να αντιληφθεί την καθημερινότητα των κατοίκων παλαιότερων εποχών.