Δύσκολο να περιγράψει κανείς το θέαμα που αντικρίζει προσεγγίζοντας τη Σαμοθράκη: Ένας τεράστιος ορεινός όγκος σμιλεμένου γρανίτη μοιάζει να πλέει στα νερά του Θρακικού πελάγους, 28 ναυτικά μίλια μακριά από την Αλεξανδρούπολη και στο βορειοανατολικό άκρο του Αιγαίου. Το επιβλητικό όρος Φεγγάρι ή Σάος, με υψόμετρο 1664 μέτρα, το Ιερό Βουνό της αρχαιότητας, το υψηλότερο βουνό σε νησί του Αιγαίου, προκαλεί δέος στον επισκέπτη και τον υποβάλλει στο μυστηριακό κλίμα του νησιού. Το ίδιο το όνομα της νήσου προέρχεται από αυτή της την ορεινή όψη, καθώς η προελληνική λέξη «σάμος» σημαίνει «ύψος» και η Σαμοθράκη «ψηλή» Θράκη. Σε αντίθεση με το κλασικό κυκλαδίτικο νησί, η Σαμοθράκη περικλείει στα 178 τετραγωνικά χιλιόμετρα στα οποία εκτείνεται μια φύση οργιάζουσα, με την καταγάλανη θάλασσα να την αγκαλιάζει και τα νερά των καταρρακτών να δροσίζουν τις βουνοκορφές της, αλλά και ένα πλούσιο ιστορικό παρελθόν που ριζώνει στα βάθη του χρόνου. Σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, το νησί κατοικούνταν ήδη από τα προϊστορικά χρόνια και σίγουρα κατά τη νεολιθική περίοδο. Οι πρώτοι της κάτοικοι ήταν Κάρες, ενώ αργότερα κατοικήθηκε από θρακικά φύλα. Τόσο η γεωγραφική της θέση όσο και η τεράστια φήμη που της προσέδωσε η τέλεση των Καβείριων Μυστηρίων την ανέδειξαν σε σημαντική πόλη-κράτος, με δικό της νόμισμα και στόλο, ενώ στα τέλη του 7^ου και στις αρχές του 6^ου αιώνα π. Χ. γνωρίζει την περίοδο της μεγαλύτερης ακμής της και αναδεικνύεται σε Πανελλήνιο και διεθνές θρησκευτικό κέντρο. Στην πορεία των ετών καταλαμβάνεται από Πέρσες, εντάσσεται στην αθηναϊκή συμμαχία, περνά στη διοίκηση των Σπαρτιατών, ενώ τελεί υπό μακεδονική κυριαρχία ως το 168 π. Χ. Το 70 μ. Χ. εντάσσεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ως το 1204 μ. Χ. παραμένει τμήμα Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αργότερα το νησί βρίσκεται στην ιδιοκτησία των Βενετών και ως το 1355 μ. Χ. το διοικεί η γενουάτικη οικογένεια των Γκατιλούζι. Στα χέρια των Οθωμανών πέφτει τελικά το 1457. Η συμμετοχή του νησιού στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα του 1821 υπήρξε καταστροφική. Μετά την απόβαση των Τούρκων το νησί λεηλατήθηκε και ο πληθυσμός του σφαγιάστηκε. Συνέχεια στην ιστορία του τόπου έδωσαν οι 33 μόλις οικογένειες που επέζησαν. Το νησί απελευθερώνεται από τον τουρκικό ζυγό στις 19 Οκτωβρίου του 1912 και προσαρτάται στην Ελλάδα το Φεβρουάριο του 1914.
Ο πληθυσμός της Σαμοθράκης αυξήθηκε σημαντικά από το 1922 και έπειτα, χάρη στα μεταναστευτικά ρεύματα που προκάλεσε η Μικρασιατική Καταστροφή και μάλιστα το 1951 αγγίζει τους 4.258 κατοίκους. Όμως, η εσωτερική μετανάστευση που ακολούθησε και η φυγή προς τα μεγάλα αστικά κέντρα επέφερε τη μείωση των κατοίκων, που σήμερα φτάνουν τις 3.000. Οι λιγοστοί αυτοί κάτοικοι του νησιού όμως, τρέφουν μεγάλη αγάπη για τον τόπο τους και καταβάλλουν αξιόλογες προσπάθειες προαγωγής και ανάδειξης της πολιτιστικής του κληρονομιάς. Παραμένουν άνθρωποι απλοί, γλυκομίλητοι και ιδιαιτέρως φιλόξενοι, παρά το γεγονός ότι ζουν σχετικά αποκομμένοι από την υπόλοιπη Ελλάδα. Κύριες ασχολίες τους η κτηνοτροφία και η γεωργία, με έμφαση στην καλλιέργεια σιτηρών, ενώ στο νότιο τμήμα του νησιού εκτείνονται μεγάλες εκτάσεις ελαιώνων που δίνουν μια αύρα μεσογειακή. Κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών, σημαντικό μέρος του πληθυσμού ασχολείται με τον τουρισμό, καθώς η προσέλευση παραθεριστών αυξάνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια.