Ένα μικρό απομονωμένο νησάκι του Αιγαίου, πιο κοντά στα τουρκικά παράλια παρά στην Ελλάδα, που κανείς δεν φαντάζεται τα τόσα που έχει να προσφέρει. Και όμως η Σύμη με το που αντικρίζεις το λιμάνι της σε συγκλονίζει. Ένας νεοκλασικός οικισμός που απλώνεται αμφιθεατρικά από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι τις κορυφές των βράχων της υποδέχεται τον επισκέπτη που έκπληκτος αναρωτιέται που βρέθηκε και σε ποια εποχή.
Το όγδοο σε μέγεθος νησί των Δωδεκανήσων με την άκρως ελκυστική και αναζωογονητική ενέργεια βρίσκεται βορειοδυτικά της Ρόδου αγκαλιασμένο κυριολεκτικά από τις δύο μικρασιατικές χερσονήσους, της Αρχαίας Κνιδίας ή Τραχείας (σημερινής Ρεσαντιέ Γιαρίμαντασι) από τα βόρεια και της Ροδίας ή Περαίας (σημερινής Μποζμπουράν Γιαριμάντασι) από ανατολικά.
Έντονα βραχώδης η Σύμη, με ξηρό και άνυδρο τοπίο ωστόσο στο εσωτερικό της αθέατες από την ακτή, δασικές εκτάσεις που αποτελούνται κυρίως από πεύκα και κυπαρίσσια πρασινίζουν το νησί.
Οι ακτές της που μπορεί να μην φημίζονται για τις αμμουδιές τους, πολυσχιδείς καθώς είναι σχηματίζουν τρία ασφαλή φυσικά λιμάνια, το Γυαλό, βασικό λιμάνι του νησιού, το Πέδι και τον Πανορμίτη. Επιπλέον προσφέρουν πάμπολλους όρμους και κολπίσκους που συνοδεύονται από αμέτρητες βραχονησίδες και μικρά νησάκια (Νίμος, Σεσκλί).
Το νησί κατοικήθηκε διαδοχικά από Κάρες, Λέλεγες, Δωριείς, Αργείους όπως και από Ρόδιους και Κνίδιους. Σε γενικές γραμμές η ιστορία της είναι συνυφασμένη με της Ρόδου αφού το 1309 οι Ιππότες της Ρόδου την καταλαμβάνουν και εκτιμώντας την προνομιακή της θέση για το εμπόριο και την πείρα των Συμιακών στην ναυπηγική και την ναυσιπλοΐα την ευνοούν και το νησί περνά μια περίοδο ευημερίας.
Το 1522 οι Συμιακοί δηλώνουν υποταγή στον Σουλτάνο Σουλεϊμάν Β', τον Μεγαλοπρεπή κερδίζοντας έτσι πολλά προνόμια που της επιτρέπουν να τεράστια οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη για τους επόμενους αιώνες. Παρά την άνετη και τον πλούτο της η Σύμη συμμετέχει ενεργά στην επανάσταση του 1821 με έμψυχο υλικό και με χρήματα. Αποτέλεσμα να χάσουν πολλά από τα προνόμια και να μην καταφέρουν όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα να απαλλαγούν από τον τουρκικό ζυγό. Το 1912 καταλαμβάνεται από τους Ιταλούς και ξεκινά η παρακμή με πολλούς κατοίκους να ξενιτεύονται. Στις 8 Μαΐου του 1945 παραδίδεται μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα στους συμμάχους και στις 7 Μαρτίου του 1948 γίνεται η ενσωμάτωση με στο ελληνικό κράτος.
Είναι ο καλοδιατηρημένος οικισμός της με τα νεοκλασικά αρχοντικά; Οι αιώνες ιστορίας χαραγμένης στα βράχια της; Η ξεχωριστή της αύρα;
Πάντως ναι, το ταξίδι στην Σύμη είναι μια εμπειρία ευτυχίας που αν δεν βρεθείτε εκεί για να αναπνεύσετε τον αέρα της, δύσκολα περιγράφεται.