Το πλοίο αφήνει πίσω του την καταπράσινη Πελοπόννησο για να φτάσει σε ένα επίσης καταπράσινο νησί. Σε πρώτο πλάνο εμφανίζεται ο λόφος της Μπόχαλης πάνω από την πόλη της Ζακύνθου ενώ πιο πίσω ξεπροβάλλουν τα καταπράσινα βουνά στο εσωτερικό του νησιού. Καθώς ξεπροβάλλουν πλησιάζοντας με το πλοίο θυμίζουν τοπία εξωτικά, σαν αυτά στις κορεατικές ταινίες όπου πράσινοι λόφοι μοιάζουν να αναδύονται μέσα από τη θάλασσα. Είναι η Ζάκυνθος, το “Φιόρε του Λεβάντε”, το “Άνθος της Ανατολής” όπως την αποκαλούσαν οι Ενετοί. Κατάφυτη, με γαλαζοπράσινα νερά να την κυκλώνουν και πάμπολλες κρυμμένες ομορφιές.
Η Ζάκυνθος είχε υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή από τον σεισμό τον Αύγουστο του 1953 όταν ισοπεδώθηκαν σχεδόν όλα τα κτίρια του νησιού, εκτός από την εκκλησία του Αγ. Διονυσίου, το κτίριο που σήμερα στεγάζεται η Εθνική Τράπεζα και το σχολείο της συνοικίας του Άμμου στην πρωτεύουσα, που ήταν κτισμένα με αντισεισμική προστασία. Έτσι, το κέντρο της πόλης της Ζακύνθου δεν είναι πλέον ο ορισμός του γραφικού, ωστόσο εξερευνώντας το εσωτερικό του νησιού, το τοπίο αλλάζει μιας και φροντίζουν για αυτό τα δέντρα, οι αμπελώνες και αρκετές πανέμορφες αγροικίες.
Όπως και τα υπόλοιπα νησιά του Ιονίου, η Ζάκυνθος ήταν για πολλά χρόνια υπό την κατοχή των Ενετών. Από το 1492 η κυβέρνηση της Βενετίας προώθησε τη μετοίκηση πολλών υπηκόων της στο νησί, ευνοώντας με αυτό τον τρόπο μια περίοδο αναγέννησης και ευημερίας. Για κάτι λιγότερο από τρεις αιώνες η ενετική κυριαρχία επέτρεψε την άνθιση του πολιτισμού και της αρχιτεκτονικής, σε σημείο που η Ζάκυνθος κέρδισε την ονομασία “Φλωρεντία της Ελλάδας”. Στις 21 Μαΐου 1864 κι ενώ η χώρα είχε ήδη αποκτήσει την ανεξαρτησία της, οι Ζακυνθινοί υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Λομβάρδου προχωρούν στην ένωση με την Ελλάδα και η ελληνική σημαία υψώνεται στο νησί.
Ένα από τα απομεινάρια της ενετικής παρουσίας στο νησί είναι ο τρόπος ομιλίας των ντόπιων. Οι Ζακυνθινοί χρησιμοποιούν πολλούς ιδιωματισμούς ιταλικής προέλευσης κι έναν ιδιαίτερο τονισμό στην ομιλία τους, που κάνει τη γλώσσα πιο μουσική, κυρίως όταν μιλούν με γρηγοράδα μεταξύ τους. Είναι ονομαστό το μουσικό τους γλωσσικό ιδίωμα καθώς και η τάση τους να χειρονομούν έντονα κατά τη διάρκεια της ομιλίας τους.
Μορφολογικά η Ζάκυνθος έχει διπλό χαρακτήρα: από τη μια μεγάλες αμμουδερές παραλίες στα νότια και νοτιοανατολικά της, κι από την άλλη απόκρημνους βράχους και απροσπέλαστους από τη στεριά κολπίσκους στα δυτικά και βορειοδυτικά της· κάμπο με εξαιρετική καρποφορία από τον κόλπο των Αλυκών έως τον κόλπο του Λαγανά, και ορεινούς όγκους όπως ο Βραχίονας δυτικά και ο Σκοπός μέχρι το ακρωτήριο του Γέρακα. Στο πεδινό νότιο τμήμα του νησιού βρίσκονται η πόλη του νησιού καθώς και καλλιέργειες των κλημάτων που δίνουν το εύγευστο τοπικό κρασί και την σταφίδα της Ζακύνθου. Το εύκρατο μεσογειακό κλίμα με την αυξημένη υγρασία και τις συχνές βροχοπτώσεις κατά τη διάρκεια του χειμώνα δημιούργησαν το κατάφυτο τοπίο που κυριαρχεί στο νησί.
Πλούσια και η πανίδα του, με πολλά είδη αποδημητικών πουλιών να σταματούν στο νησί κατά την μετανάστευσή τους αλλά και τις φώκιες μονάχους-μονάχους να απολαμβάνουν τα καθαρά νερά της βραχώδους δυτικής πλευράς του νησιού. Ανάμεσα στους μόνιμους επισκέπτες  του νησιού είναι και οι χελώνες καρέτα-καρέτα (προϊστορικό είδος που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας), που έρχονται κάθε καλοκαίρι στις αμμώδης ακτές της Ζακύνθου για ωοτοκία.
Ιδανική εποχή για να επισκεφτεί κανείς το νησί είναι την άνοιξη, πριν οι ξαπλώστρες ξεχυθούν στις παραλίες, ώστε να απολαύσει την ομορφιά της φύσης.