Στο βορειοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας, στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, ο νομός Έβρου συνορεύει στα βόρεια με τη Βουλγαρία και στα ανατολικά με την Τουρκία. Αποτελεί σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης κι αυτό είναι το κυριότερο γνώρισμά του. Από το πρώτο λεπτό της άφιξής σας θα γίνετε μάρτυρες της συνύπαρξης δύο τόσο διαφορετικών λαών, δύο τόσο διαφορετικών πολιτισμών κι όμως συνυφασμένων με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να μοιάζουν και να δημιουργούν μια εντελώς νέα κουλτούρα που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σας. Από τη γλώσσα, με τις διάσπαρτες τούρκικες εκφράσεις - «çok güzel» ( που σημαίνει πολύ όμορφη ) θα ακούσετε τους ντόπιους να αποκαλούν τις κοπέλες - ως το φαγητό, με το περίφημο «ιμάμ» που οφείλει την ονομασία του στον τουρκικό τίτλο «ιμάμης», και τις χριστιανικές εκκλησίες δίπλα στα μουσουλμανικά τζαμιά, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που ξεπερνά μίση και εμπάθειες θα σας εκπλήξει.
Μακραίωνη η ιστορία του Έβρου, αφού φαίνεται να κατοικείται από την Παλαιολιθική εποχή, με βάση τα ευρήματα μαστόδοντα που ήρθαν στο φως στην περιοχή του Ορμενίου και τα λίθινα εργαλεία που βρέθηκαν στα χωριά Ρίζια και Κέραμος. Η περιοχή εξελίσσεται συστηματικά, και το 46 μ. Χ. η Θράκη ενσωματώνεται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μεταφέρεται στην Κωνσταντινούπολη, η περιοχή αποκτά μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Τον 6^ο αι. ο Ιουστινιανός θωρακίζει την περιοχή με κάστρα και φρούρια, κατάλοιπα των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα. Πολύπαθος τόπος ο Έβρος, γνωρίζει μετά τον 7^ο μ. Χ. αιώνα τις βουλγαρικές επιδρομές, στις οποίες καταστρέφεται η πόλη Πλωτινούπολη, στη θέση της οποίας αναδείχτηκε έπειτα το σημερινό Διδυμότειχο. Η κατατρόπωση των Βουλγάρων από τον Βασίλειο Β΄ τον Βουλγαροκτόνο δίνει μια ανάσα ηρεμίας, μέχρι το 1204, όταν κατά την 4^η Σταυροφορία η Θράκη πέφτει στα χέρια των Φράγκων, για 60 περίπου χρόνια. Έναν αιώνα αργότερα και συγκεκριμένα το 1361 η περιοχή καταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Στη νεότερη ελληνική ιστορία τα βάσανα του τόπου συνεχίστηκαν. Με τη λήξη του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί κλήθηκε να τα λύσει το Συνέδριο της Ειρήνης, που έλαβε χώρα στο Παρίσι από τον Ιανουάριο του 1919 έως τον ίδιο μήνα του επόμενου έτους. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πρωθυπουργός τότε της Ελλάδας, είχε καταθέσει στο συνέδριο ήδη από το 1918 τα νόμιμα αιτήματα της χώρας. Συγκεκριμένα για τη Θράκη, η πρόταση της ελληνικής αντιπροσωπείας έγινε δεκτή από τους Συμμάχους, με την προϋπόθεση να δοθεί στη Βουλγαρία εμπορική έξοδος στο Αιγαίο. Στη Θράκη όμως, το Τουρκικό Θρακικό Κομιτάτο προέβαλε σθεναρές αντιστάσεις, αρνούμενο οποιαδήποτε παραχώρηση προς την Ελλάδα ή τη Βουλγαρία. Την ήδη τεταμένη κατάσταση όξυνε η αμερικανική πρόταση για παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στη Βουλγαρία, πρόταση στην οποία αντέδρασε άμεσα ο Βενιζέλος. Η αμερικανική πρόταση τελικώς απορρίφθηκε από τους Αγγλογάλλους και το ζήτημα οδηγήθηκε σε μια νέα σειρά διαβουλεύσεων που δε μπόρεσαν να δώσουν τις αναμενόμενες λύσεις, οπότε και αποφασίστηκε καθεστώς διασυμμαχικής διοίκησης. Η στρατιωτική δράση της ελληνικής πλευράς εκδηλώθηκε στα μέσα Μαΐου του 1920 και ως τα τέλη Ιουλίου είχε ολοκληρωθεί η κατάληψη ολόκληρης σχεδόν της Ανατολικής Θράκης. Η Συνθήκη των Σεβρών, που υπογράφηκε στο διάστημα από 28 Ιουλίου έως 10 Αυγούστου 1920, όρισε την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στη Ελλάδα, ενώ χαρακτήρισε την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά ουδέτερη ζώνη. Ακολούθησε μια εξαιρετικά δραστήρια περίοδος κατά την οποία η ελληνική κυβέρνηση επέδειξε το καλύτερο πρόσωπό της, ξεκινώντας εντατικά έργα οργάνωσης της περιοχής, έργα που διακόπηκαν απότομα από τα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής και την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης βάσει του πρωτοκόλλου των Μουδανιών (28 Σεπτεμβρίου-11 Οκτωβρίου 1922). Η απόβαση στη Σμύρνη υπήρξε η αρχή της μεγαλύτερης ελληνικής τραγωδίας, με 1.500.000 Έλληνες να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και να έρχονται ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Με έκταση 4.242 τετ. χιλιομέτρων και 149.354 κατοίκους, ο νομός Έβρου χωρίζεται διοικητικά σε 13 δήμους, με πρωτεύουσα την Αλεξανδρούπολη. Στα δυτικά δεσπόζουν οι κορφές της Ροδόπης, στα ανατολικά οι πεδιάδες της Ανατολικής Θράκης και κατά μήκος του ποταμού σχηματίζονται καταπράσινες κοιλάδες, δημιουργώντας έναν απέραντο και εξαιρετικά εύφορο κάμπο, στον οποίο οι κάτοικοι καλλιεργούν κατά κύριο λόγο βαμβάκι, σιτάρι, τεύτλα, καθώς και το περιζήτητο θρακιώτικο πεπόνι. Στον φυσικό πλούτο της περιοχής προστίθενται οι βιότοποι του δάσους της Δαδιάς και του Δέλτα του ποταμού Έβρου, εξαιρετικής σημασίας για την παγκόσμια φυσική κληρονομιά. Η μοναδική βιοποικιλότητα του τόπου προσφέρει τη δυνατότητα στον επισκέπτη, ταξιδευτή, πεζοπόρο ή ποδηλάτη, να βρεθεί σε περιοχές μεγάλου φυσικού κάλλους, με διαδρομές μέσα στα κατάφυτα πευκοδάση του ορεινού όγκου. Εικόνες, μυρωδιές και ήχοι συντελούν στην αίσθηση του «εκτός χρόνου» που θα σας κατακλύσει. Στο διάβα σας θα συναντήσετε ζώα και πουλιά ελεύθερα, στο φυσικό τους περιβάλλον, και θα ανακαλύψετε τη μυστηριακή ατμόσφαιρα του τόπου.
Μην εκπλαγείτε στο άκουσμα της φλογέρας κάποιου βοσκού, εδώ η κτηνοτροφία και η γεωργία αποτελούν τους βασικούς κλάδους απασχόλησης του πληθυσμού. Αυτό το γεγονός προσφέρει στην περιοχή την αίσθηση της «παλιάς Ελλάδας». Άνθρωποι απλοί θα σας καλημερίσουν με ένα χαμόγελο και θα σας εντυπωσιάσουν με την κοινωνική μόρφωση που διαθέτουν. Φιλόξενοι και γλεντζέδες οι Θρακιώτες, σύντομα θα σας καλέσουν στην παρέα τους και θα πιείτε μαζί τους, τι άλλο, ένα ποτηράκι μαλαματίνα! Αφήστε τους να σας προτείνουν κάποιο παραδοσιακό πιάτο και μυηθείτε στην κουζίνα του Έβρου, που θεωρείται η διονυσιακή πλευρά της ελληνικής γαστρονομίας.