Δικταίον Άντρον και η γέννηση του Δία: Αν και η γέννηση του Δία είναι διαδεδομένο ότι έγινε στο Ιδαίον Άντρον στον Ψηλορείτη, υπάρχει και μία εκδοχή σύμφωνα με την οποία η Ρέα, για να σώσει τον Δία από τον Κρόνο, τον γέννησε στο Δικταίον Άντρον στο οροπέδιο Λασιθίου. Ο Δίας γεννήθηκε εκεί και  μεταφέρθηκε έπειτα στο Ιδαίον Άντρον. Λέγεται πως κατά τη μεταφορά του έπεσε ο ομφαλός του κοντά στο σημερινό ποταμό Καρτερό ανατολικά του Ηρακλείου. Μία ακόμα άγνωστη και όχι πολύ ισχυρή εκδοχή θέλει τον Δία να γεννήθηκε και να ανατράφηκε στο Δικταίον Άντρον στο νομό Λασιθίου.

Άρπυιες: Πέρα από τη γέννηση του Δία, το Δικταίον Άντρον φιλοξενεί και το μύθο για τις Άρπυιες. Οι Άρπυιες ήταν μυθικά τέρατα με κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού, και ήταν αγγελιοφόροι του Άδη. Κατά τον μύθο, ζούσαν στο οροπέδιο Λασιθίου στο Δικταίον Άντρον, και πιο γνωστές από αυτές ήταν η Ποδάργη, η Αελλώ, η Ωκυπέτη και η Κελαινώ. Οι Άρπυιες άρπαζαν τα παιδιά και τις ψυχές των ανθρώπων, και γι’ αυτό το λόγο απεικονίζονταν πάνω στους τάφους να κρατούν την ψυχή του νεκρού. Το πιο γνωστό περιστατικό με τα πλάσματα αυτά είναι ότι ο Δίας τις έβαλε τιμωρούς του μάντη Φινέα, τον οποίο ήθελε να τιμωρήσει γιατί αποκάλυπτε τα σχέδιά του στους ανθρώπους. Έτσι τις έβαλε να τον λερώνουν και να του κλέβουν την τροφή, ώστε να μένει νηστικός. Η λύση για τον Φινέα ήρθε από τους Αργοναύτες, οι οποίοι τον έσωσαν. Οι Άρπυιες αναγκάστηκαν να μείνουν για πάντα στο Δικταίον Άντρον και δεν ενόχλησαν ξανά τον Φινέα. Κάποιοι πιστεύουν πως ήταν η προσωποποίηση της κρητικής θεάς του θανάτου, γι’ αυτό και κάποιοι τις ονόμαζαν ανεμοστρόβιλους. Ένα ακόμη καθήκον τους ήταν να παραδίδουν στις Ερινύες τις ψυχές που είχαν εγκληματήσει κι έπρεπε να τιμωρηθούν.    
   
Τάλω: Ένας ακόμα μύθος, ο οποίος βέβαια δεν αναφέρεται μόνο στο Νομό Λασιθίου άλλα στην Κρήτη γενικότερα είναι ο μύθος του Τάλω. Πρόκειται για ένα μυθικό γιγάντιο ήρωα, φτιαγμένο από χαλκό, ο οποίος λέγεται ότι φύλαγε ολόκληρη τη νήσο και τρεις φορές την ημέρα έκανε το γύρο των ακτών της. Αν έβλεπε κάποιο εχθρικό καράβι να πλησιάζει, πετούσε μεγάλα βράχια και το βύθιζε, ενώ αν έβρισκε κάποιον εισβολέα πάνω στο νησί, τον αγκάλιαζε κι από τη θερμότητα τον έκαιγε. Το τέλος του Τάλω ήρθε από τους Αργοναύτες, που κατάφεραν να τον σκοτώσουν με τη βοήθεια της Μήδειας. Ο συμβολισμός του χάλκινου αυτού ήρωα ήταν διπλός: αφενός συμβόλιζε τη μεγάλη εξέλιξη των Μινωιτών στη χαλκουργία και αφετέρου τη δικαιοσύνη, στην οποία οι Μινωίτες έδιναν μεγάλη σημασία.