Μια άσπρη πινελιά στο καταγάλανο Κυκλαδίτικο φόντο, το κεντρικό στίγμα ενός μακραίωνου πολιτισμού που έχει επηρεάσει τη νησιώτικη κουλτούρα. Δεν ξεχωρίζει  μόνο για την ιστορία της, αλλά και από το γεγονός ότι τραβάει σα μαγνήτης κάθε επισκέπτη των Κυκλάδων και τον εισάγει σε ένα κλίμα ζωντάνιας, φρεσκάδας και γαλήνης.
Η Πάρος σε γοητεύει απ’ τη στιγμή που το πλοίο πλησιάζει στο λιμάνι της Παροικιάς και περνά απ’ τις «Πόρτες», τον ύφαλο που σε καλωσορίζει. Ρίχνοντας μια ματιά στο πολύβουο κατά τους θερινούς μήνες λιμάνι της, αντικρίζει κανείς πληθώρα τουριστών να αναζητούν βιαστικά γνωστούς ή το σημείο επιβίβασης σε λεωφορεία που παρέχουν δρομολόγια για τα διάφορα σημεία του νησιού. Ωστόσο, παραμερίζοντας τον τουριστικό μανδύα, η πρωτεύουσα εκτείνεται σαν άσπρο πέπλο που σκεπάζει κατά μήκος τη δυτική πλευρά του νησιού. Μια μικρή βόλτα στα κατάλευκα σοκάκια της Παροικιάς περιλαμβάνει την παλιά αγορά, την περίφημη Παναγία Εκατονταπυλιανή καθώς και το ενετικό κάστρο, που για πολλούς είναι το «δυνατό χαρτί» της περιοχής, μιας και το ηλιοβασίλεμα από εκεί είναι μαγευτικό.
Η θάλασσα που περιβάλλει το νησί, συχνά ταραγμένη απ’ τους βοριάδες και άλλοτε ήρεμη, αγκαλιάζει την ποικιλόμορφη ακτογραμμή, όπου βραχώδεις και απόκρημνες ακτές εναλλάσσονται με φυσικά λιμανάκια και γαλήνιες παραλίες, κυρίως στα ανατολικά. Το έδαφος του νησιού, πετρώδες και πλούσιο σε ασβεστολιθικά πετρώματα, αποτελεί πρώτη ύλη ήδη από την αρχαιότητα, δίνοντας το περίφημο κατάλευκο Παριανό μάρμαρο. Με κλίμα εύκρατο, μεσογειακό, με ήπιους χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια που δροσίζονται από τους γνωστούς  αυγουστιάτικους βοριάδες, τα μελτέμια, παρουσιάζει πλούσια χλωρίδα ενώ στους βιότοπούς της φιλοξενεί αρκετά αποδημητικά πουλιά, καθώς και αρκετά απειλούμενα με εξαφάνιση είδη όπως ο θαλασσοκόρακας, η αετογερακίνα, η χαλκόκοτα, ο πορφυροτσικνιάς και άλλα.
Η Πάρος φαίνεται να κατοικείται ήδη από την 4η χιλιετία π.Χ αποτελώντας μέρος του Κυκλαδικού πολιτισμού. Οι παραθαλάσσιοι, ανοχύρωτοι οικισμοί εκείνης της περιόδου δηλώνουν ένα ειρηνικό πολιτισμό με κύρια ασχολία το εμπόριο. Κατά την κυριαρχία του  Μινωικού πολιτισμού στο Αιγαίο, το νησί με την πλεονεκτική θέση του ευνοούσε μετακινήσεις και μεταφορές οπότε οι Κρήτες αποίκησαν το νησί χτίζοντας πόλη που την ονόμασαν Μινώα. Η κατάρρευση του Μινωικού πολιτισμού συμπίπτει με την ανάδειξη του Μυκηναϊκού πολιτισμού, δείγματα του οποίου έχουν βρεθεί στην περιοχή Κουκουναριές. Με την έναρξη της νέας χιλιετίας και της γεωμετρικής εποχής ωστόσο, το νησί καταλαμβάνεται από τους Αρκάδες και ονομάζεται «Πάρος» λόγω του αρχηγού τους.
Κατά την Αρχαϊκή περίοδο (700-480 π Χ) δημιουργείται ουσιαστικά μια νέα δραστήρια φυλή που αποικεί τη Θάσο το 706 π. Χ και συνεχίζει την εξάπλωση της. Τότε, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και οι τέχνες, όπως η αγγειοπλαστική, η γλυπτική και η ποίηση με τον εκπρόσωπο τον Αρχίλοχο ενώ δημιουργούνται σημαντικά έργα από παριανό μάρμαρο. Επιπλέον, η Πάρος ήταν σημαντική ναυτική δύναμη και στάθηκε στο πλευρό των Περσών ενάντια της Αθηναϊκής επικυριαρχίας στους Περσικούς πολέμους. Στην μακραίωνη ιστορία της γνώρισε πολλαπλούς κατακτητές, εισβολείς, συμμαχίες, για να περιέλθει με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στους Ρωμαίους. Κατά τον 1^ο αι. μ.Χ. το νησί χρησιμοποιείται ως τόπος εξορίας των ανεπιθύμητων επιφανών Ρωμαίων, όπως και άλλα νησιά των Κυκλάδων. Μετά την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας (313 μ.Χ.), στην Πάρο κτίζεται ο πρώτος χριστιανικός ναός, αυτός του Αγίου Νικολάου, που αποτελεί και σήμερα τμήμα του εκκλησιαστικού συγκροτήματος της Παναγίας Εκατονταπυλιανής. Στην εκπνοή της βυζαντινής περιόδου και συγκεκριμένα κατά την Ενετοκρατία το νησί ταλαιπωρείται από επιδρομές πειρατών, όπως μαρτυρούν τα τρία φρούρια της εποχής: της Παροικιάς, του Αγ. Αντωνίου Κεφάλου και της Νάουσας. Στη συνέχεια ακολουθώντας μια παράλληλη ιστορία με την υπόλοιπη Ελλάδα να κατακτηθεί από τους Τούρκους το 1537. Για τους επόμενους δύο αιώνες, οι ασφαλείς κόλποι του νησιού έγιναν ορμητήρια πειρατών με αποτέλεσμα πολλές καταστροφές στο νησί όπως αυτή του 1666 όπου καταστράφηκε και το μοναστήρι της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Το νησί είχε ενεργό συμμετοχή τόσο στους Ρωσοτουρκικούς πολέμους 1770-1777 , αφού οι Ρώσοι έβρισκαν καταφύγιο στο λιμάνι της Νάουσας ως ορμητήριο, όσο και στην Επανάσταση του 1821 κατά την οποία δέχτηκε πολλούς πρόσφυγες από γύρω περιοχές. Τέλος, η Πάρος εντάσσεται στο νέο ελληνικό κράτος και κατάφερε από τα τέλη του 18ου αιώνα να ασχοληθεί με τον τουρισμό διαγράφοντας ανοδική πορεία.
Παρά την ραγδαία τουριστική ανάπτυξη που γνώρισε στη νεότερη ιστορία του, η πλούσια λαογραφία του νησιού κατάφερε να διασωθεί μέσα από πολιτιστικά δρώμενα όπως μουσικές, θεατρικές, χορευτικές παραστάσεις και αναπαραστάσεις γεγονότων που πραγματοποιούνται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αυτά είναι βέβαια μόνο κάποια στοιχεία για ένα τόπο που μπορεί αρχικά να φαίνεται θορυβώδης  αλλά διαθέτει πάμπολλες κρυμμένες ομορφιές που προσφέρονται προς εξερεύνηση.