Ένα νησί πλασμένο από λάβα και νερό, με ξεχωριστή ομορφιά, μοναδική ατμόσφαιρα και έντονη ενέργεια. Δημιουργήθηκε και καταστράφηκε πολλές φορές μέχρι να πάρει την τελική μορφή του, μορφή που έχει τόσο θαυμαστεί και αγαπηθεί. Όλα με καλλιτεχνικό τρόπο δημιουργημένα. Λιτές γραμμές, γλυκές καμπύλες, καθαρές λευκές φόρμες, με πινελιές έντονων χρωμάτων, αντικατοπτρισμός της εξίσου έντονης δυναμικής του τοπίου. Αυτή είναι η Σαντορίνη! Το ηφαιστειακό στοιχείο ορατό παντού, τα πολύχρωμα ηφαιστειακά πετρώματα, οι μαύρες παραλίες και φυσικά η ξακουστή καλντέρα. Ένα νησί στενά συνδεδεμένο με το ηφαίστειο, δημιουργό του, αλλά και καταστροφέα του.

Η Σαντορίνη είναι ένα άνυδρο νησί που λόγω του εδάφους του, καθώς και των υψηλών ποσοστών υγρασίας, είναι γνωστό για τα εκλεκτής ποιότητας και γεύσης προϊόντα της. Το ντοματάκι, η φάβα, η κάπαρη και ο βασιλιάς όλων, το αμπέλι με το φημισμένο Σαντορινιό κρασί.

Πέραν της φυσικής ομορφιάς του τόπου ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η αρχιτεκτονική του, άμεσα συνδεδεμένη με την ηφαιστειακή σκόνη, αφού τα υπόσκαφα κτίρια φτιάχνονται μέσα στη μαλακή αλλά σταθερή Θηραϊκή γη, την άσπα. (η Θηραϊκή γη είναι εξαιρετικό δομικό υλικό και χρησιμοποιήθηκε για τη κατασκευή της Διώρυγας του Σουέζ, με τα ερείπια των ορυχείων ακόμα ορατά). Ολόλευκες προσόψεις σπιτιών σκαρφαλωμένες στο φρύδι της καλντέρας και από κάτω τα απότομα, κοκκινόμαυρα βράχια.                                    

Η ιστορία της Σαντορίνης, μακρά. Τα αρχαιολογικά ευρήματα μας πηγαίνουν στo 3.000 π. Χ. και τα πρώτα σημάδια κατοίκησης του νησιού στις αρχές του Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού. Αρχαιολόγοι έχουν φέρει στο φως ένα μέρος ιδιαίτερα αναπτυγμένου οικισμού, στο νότιο τμήμα του νησιού, στο Ακρωτήρι. Γεμάτο με Μινωικά χαρακτηριστικά, εμπλουτισμένα όμως με τα μοναδικά χαρακτηριστικά του Κυκλαδικού πολιτισμού. Ο πλούτος και η ανάπτυξη του οικισμού την εποχή εκείνη είναι εμφανής. Ψηλά κτίσματα, μοναδικού κάλους τοιχογραφίες σπιτιών, αγγεία και έπιπλα της καθημερινής ζωής, καθώς και η πολεοδομική οργάνωση και το αποχετευτικό σύστημα. Μέχρι τότε, κατά τον Ηρόδοτο, το νησί ονομαζόταν Στρογγύλη, μιας το σχήμα της ήταν στρογγυλό ενωμένη καθώς ήταν με τη σημερινή Θηρασιά και το Ασπρονήσι. Στις γραφές αναφέρεται και ως Καλλίστη (λόγω της ομορφιάς της), Φιλοτέρα κ.ά.
Ο αναπτυγμένος όμως αυτός πολιτισμός έσβησε απότομα το 1.650 π. Χ. περίπου, με τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου. Οι αρχαιολόγοι, μην έχοντας βρει κάποιο ανθρώπινο στοιχείο, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι κάτοικοι ήταν ενήμεροι και εγκατέλειψαν το νησί. Η έκρηξη ήταν από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως και  το παλιρροιακό κύμα που προκλήθηκε ήταν πιθανώς η αιτία αφανισμού του Μινωικού πολιτισμού. Η Σαντορίνη ερημώνει μέχρι το 13ο αι. π. Χ., όπου κατοικείται από τους Φοίνικες. Ακολουθούν οι Λακεδαιμόνιοι (1115 π. Χ. περίπου) με αρχηγό το Θήρα, αντιβασιλέα της Σπάρτης και τρισέγγονο του Οιδίποδα, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στο νησί. Η Θήρα μπαίνει σε περίοδο ανάπτυξης με την υιοθέτηση του ελληνικού αλφαβήτου (μαζί με τη Κρήτη και τη Μήλο), δημιουργεί τη δική της αποικία στη Λιβύη, τη Κυρήνη και κόβει δικό της νόμισμα, με σύμβολό της τα δύο δελφίνια. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο πήρε το μέρος της Σπάρτης, ενώ λόγω της θέσης της αποτέλεσε στρατιωτική βάση τόσο για το Μέγα Αλέξανδρο όσο και για τον Πτολεμαίο. Με την 4η Σταυροφορία περνά στα χέρια του Δουκάτου της Νάξου. Αυτή την περίοδο παίρνει και το γνωστό ως σήμερα  όνομα, Σαντορίνη, από το Santa Ιrini, πιθανότατα λόγω χριστιανικού ναού που υπήρχε στο νησί. Σε περίοδο πειρατικών επιθέσεων έχουμε τη δημιουργία κάστρων, τα γνωστά στη Σαντορίνη καστέλια. Από την ιστορία της, δε λείπει ούτε η εισβολή των Τούρκων (1579-1821), με τη Σαντορίνη να παίρνει μέρος στην επανάσταση του 1821, με καπετάνιο τον Ευάγγελο Ματζαράκη. Το 1830 έχουμε την ενοποίηση της Σαντορίνης με την Ελλάδα. Στη νεότερη ιστορία, κατελήφθη από τις Ιταλογερμανικές δυνάμεις μέχρι την απελευθέρωσή της.

Σήμερα η Σαντορίνη βρίσκεται ανάμεσα στους καλύτερους ταξιδιωτικούς προορισμούς παγκοσμίως. Διάσημη για την ομορφιά της, το ηλιοβασίλεμα της και την ατμόσφαιρά της.